Simdiden iyi bayramlar...

Ben bayramda calisanlardanim, saat 17:00a kadar. O yüzde pek bir bayram havasinda degilim. Zaten el öpücek, ziyaret edicek kimsemizde yok istanbul'da. Bir teyzemler var onlarda ABD'ye ucuyor yarin.

Bir kac yil önce (5yil), birilerinin aklina uyup kurban kestirmistim fazla istemiyordum aslinda ama dedim ya birilerinin aklina uydum. Ozaman daha almanyadaydim, parasini verdim türkiyede kestiler ve dagittilar. Bayram günü o kuzucuk benim rüyama girdi biliyormusunuz. Ve bir daha hayatim boyunca kurban kestirmemeye karar verdim. Fazla et yemiyordum, ozamandan beri cok cok nadir yemege basladim.

Bu yil biz yardimimizi LÖSEV'e yapacagiz. Ondan önceki yillardada UNICEF'e gönderiyordum.  Iki kurulusuda cok iyi buluyorum. UNICEF'e ara ara hep biraz gönderiyorum, bazen 5 euro bazen 10 euro. Damlaya damlaya göl olur diyorlar degil mi? Biliyorum 10 euro ile hic bir cocuk kurtulmaz ama benim gibi 1 000 000 kisi böyle düsünce belki afrikada bir köy kurtulur. Almanyada noel'de caddelerde unicef noel-kartpostallari satiyorlar. Türkiyede sanirim böyle birsey yok. Olsa seve seve haftasonlari 2-3saat unicef icin calisirdim. Gerci bazen Bagdat caddesinde unicef hakkinda bilgi veren gencler görüyorum. Ama cogu zaman insanlar yanlarindan duyarsizca geciyor...
Kesilen kurbanlarin hic birseye faydasi olmadigini düsünüyorum... O kestirdigim kurban icinde hala büyük pismanlik duyuyorum, ben nasil böyle bir delilik yaptim diye...

Yardim etmek benim icin biraz sükretmek gibi birsey. Yani benim saglikli bir cocugum var cok sükür ve bu konuda cok sansliyiz. Ama bizler gibi sansli olmayan bir cok anne ve baba var, ben kendimi onlara yardim etmek zorunda hissediyorum?